Monika Mantyk

Monika Mantyk na LinkedIn

Monika zrobiła licencjat z fizyki na kierunku informatyka stosowana, natomiast z pasji jest typową artystką. Ukończyła też studia podyplomowe z projektowania UX na SWPS. W swojej codziennej pracy stara się korzystać z tych doświadczeń najlepiej, jak potrafi. Dzięki temu jest w stanie spojrzeć na każdą sytuację z różnych stron i wybrać najkorzystniejsze rozwiązanie. Poza marketingiem Monika interesuje się neuromarketingiem i UX-em, a na swoim koncie ma już kursy w Dare.it, Ux Magazine, Acumen academy, Edu Web czy Google.

Ciągle szuka nowych źródeł informacji i możliwości rozwoju, dlatego pracowała już w sprzedaży, jako kwiaciarka, piekarz, grafik, marketingowiec czy fotograf, a to i tak nie wszystkie doświadczenia Moniki! Praca w tak różnych obszarach pomogła jej lepiej poznać ścieżkę konsumenta, zrozumieć potrzeby użytkowników oraz klientów, ale również jak im sprostać.

Podczas pracy w zespole doskonali umiejętność komunikacji, współpracy, słuchania innych osób oraz pewność siebie. Jej atutem jest doskonała zdolność do empatii, rozumienie ludzkich motywacji, otwartość na dyskusje, dogłębna analiza oraz poszukiwanie rozwiązania korzystnego dla obu stron. W marketingu szczególnie ceni dynamikę pracy, ciągłą analizę i wyciągnie wniosków oraz to, że może pomóc klientom rozwijać ich biznesy i oswoić się ze światem marketingu.

Prywatnie Monika angażuje się jako wolontariuszka w fundacji KIDS i dąży do tego, aby świat był lepszy. ;) Kiedy nie troszczy się o zmianę świata, odtwarza wczesne średniowiecze, a najchętniej wczesną żeglugę. Razem ze swoją grupą, która się nazywa Morskie Suki, pływają replikami średniowiecznych łodzi, po rzekach, zalewach i morzach. Oprócz tego prowadzi swój mały warsztat Małe dobra, gdzie produkuje biżuterię z miedzi metodą elektroformowania, haftuje i tworzy lasy w słoikach. Pasją Moniki od zawsze było rękodzieło, śpiew, taniec, podróże i obcowanie z naturą.

Co jest pasją Moniki?

Jak zaczęła się pasja Moniki?
Monika od najmłodszych lat interesowała się historią, ale w nietypowy sposób. Zamiast wielkich wydarzeń i dat, fascynowało ją codzienne życie ludzi sprzed wieków. Już jako dziecko prowadziła „wykopaliska” na podwórku, znajdując fragmenty ceramiki, które próbowała sklejać. Później przyszła fascynacja fantastyką i udział w LARP-ach, podczas których tworzyła postaci od podstaw – projektując ich historię, charakter i stroje. Te doświadczenia stopniowo prowadziły ją w świat odtwórstwa wczesnego średniowiecza.

Co najbardziej fascynuje ją w rekonstrukcji?
Monika uwielbia poznawać świat, który tak różni się od współczesnego – od dawnych obyczajów i codziennych rytuałów po umiejętności, które były kluczowe dla przetrwania. Ceni też możliwość spotkań z ludźmi, których łączy ta sama pasja, co daje jej okazję do wymiany doświadczeń i nauki od innych.

Jak wygląda jej działalność rekonstrukcyjna?
Monika należy do dwóch grup rekonstrukcyjnych. Z Björn Hird uczestniczy w wydarzeniach, gdzie tworzy średniowieczne obozy. To czas na powrót do dawnych zwyczajów – gotowanie, szycie, wypalanie ceramiki tkanie czy biesiadowanie. Obozy to także miejsce, gdzie uczestnicy rywalizują w turniejach, biorą udział w warsztatach lub po prostu rozmawiają w gronie ludzi o podobnych zainteresowaniach. Z kolei z załogą Morskie Suki, jedyną w Polsce żeńską grupą odtwarzającą żeglugę wczesnośredniowieczną, wypływa na rejsy replikami łodzi. Pływają po morzach, rzekach i zalewach, zwiedzając wody Danii, Niemiec i Norwegii. Podczas tych wypraw całe życie toczy się na pokładzie – od gotowania po wspólne wiosłowanie, gdy brakuje wiatru. To wyjątkowe doświadczenie pozwala nie tylko zdobywać nowe umiejętności, ale też budować więzi z załogantkami i testować swoją wytrzymałość.

Jakie techniki wykorzystuje w pracy rękodzielniczej?
W swojej pracowni Małe Dobra Monika tworzy wyjątkowe rękodzieło, inspirując się naturą i historią. Korzysta z różnych technik, takich jak haft, tworzenie „lasów w słoiku” oraz elektroformowanie – proces pokrywania miedzią naturalnych przedmiotów, np. liści, kwiatów czy kamieni. Każda technika wymaga precyzji i cierpliwości, a ich opanowanie było wyzwaniem. Na przykład w elektroformowaniu Monika musiała nauczyć się odpowiedniego ustawiania parametrów zasilacza czy tworzenia idealnej farby przewodzącej, co często wiąże się z metodą prób i błędów.